zondag 2 juli 2017

Recensie vijf achtbanen Europa-Park

Na een tweede bezoek aan het pretpark Europa-Park kriebelde het: ik wilde een recensie schrijven van mijn vijf meest favoriete achtbanen.

Silver Star

De Silver Star even samenvatten? Een ongekende hoeveelheid air-time (dat je uit je stoel wordt getild). Een ander doel heeft de Silver Star niet. Het is het achtbaanequivalent van dat NASA-vliegtuig waarmee ze middels een parabolische vlucht gewichtloosheid bereiken.


Concreet is de Silverstar hoog, heel hoog, en gaat 'ie hard, heel hard. Met meer dan 120 kilometer per uur heuvel op en heuvel af. Qua baanoriginaliteit zal Silver Star het niet snel winnen. Maar deze buitengewoon comfortabele baan wint het wel op heel fijn heel hard gaan.
Met als zekering 'slechts' een beugelding over je dijen is je hele bovenlichaam vrij om te bewegen. Geen last dus van in de maagstreek klemmende beugels of hoofdsteunen waaraan je telkens je hoofd stoot. Zeker bij de talrijke airtime-momenten is het heerlijk om los te komen van de stoel. Je voeten raken de vloer niet dus je bent vrij als een vogel.
Die eerste afdaling is bovendien recht boven de openbare weg, vreemde gewaarwording.


Wodan Timbur Coaster

Voor achtbaanliefhebbers hebben houten achtbanen iets bijzonders. Het is allemaal wat wilder dan bij een stalen baan. Het piept en kraakt allemaal wat meer. De wielen, met wat speling, krijsen in de bochten. Bij wat oudere houten achtbanen kan dat resulteren in een ruwe, oncomfortabele rit.
Nee, dan Wodan. Deze baan zit nog strak in z'n vel. Bij deze baan geen blauwe plekken achteraf. Maar tjonge, wat is Wodan een spektakel.

Deze achtbaan tikt de 100 km/h aan, en dat is voor en houten achtbaan best hard. Wodan stort zich zo enorm snel in de eerste afdaling; het voelt als een Laurel & Hardy film die versneld wordt afgespeeld. Wodan weet de spanning gedurende de hele rit vol te houden. Er zit later in de baan een bedriegertje, waarbij ik steeds denk dat de baan naar rechts zal gaan, maar toch op het laatste moment naar links jaagt.


Blue Fire

De achtbaan is al jaren gesponsord door het Russische staatbedrijf Gazprom, vandaar de naam, en is ook als zodanig gethematiseerd. Het 'verhaal' van de achtbaan is dat een dronken technicus de boel in het honderd laat lopen bij een of andere gasafsluiter. Russische zelfspot.
De trein wordt na deze korte prelude met een magneetaandrijving afgeschoten en schiet door de baan waar vervolgens vier keer over de kop wordt gegaan. Het opvallendste is de reusachtige looping, een van de hoogste ter wereld.
Blue Fire: snel, comfortabel, en vreemd genoeg voor zo'n gigantisch pretpark de enige achtbaan met inversies. De thematisering is dik in orde.



EuroMir

De EuroMir heeft bij mij een speciaal plekje in het hart gekregen. De achtbaan is de eerste baan die ik ooit deed in Europa Park, en de eerste keer vergeet je nou eenmaal niet.
De EuroMir is dan ook een unieke achtbaan. Het begint als je komt aanlopen. Vijf glimmende blauwe spiegelpaleizen rijzen trots boven het stationnetje uit, met daarnaast een enorme (echte!) radioschotel.
Boven de wachtrij hangt de oorspronkelijke oefenreplica van het Mir-ruimtestation. Die is voor de liefhebber trouwens te bezoeken.

Een ritje met EuroMir is er een in uiteenlopende etappes.
Het begint al in de wachtrij. Waar je bij andere achtbanen lekker gemaakt wordt door zicht op de baan zelf, wordt je hier volgepompt met de soundtrack van de baan.
Die muziek, daar moeten we het even over hebben. Een recensie over de EuroMir kan niet zonder het noemen van de muziek. Stevige Russische techno. De melodie is slechts vier noten lang, maar deze eenvoudige oorwurm blijft nog weken bij je. De muziek bepaalt volledig de sfeer en de legende van EuroMir.

De rit omhoog is in het semi-donker. Geen lifthelling, maar een zeldzame spiraalrit naar boven. Deze trage rit omhoog maakt mede dat de EuroMir qua tijdsduur een van de langste achtbaanritten ter wereld is.
Zodra je bijna boven bent, wordt je weer herinnerd aan het feit dat je aan een ruimtereis begint. Een grote raket verschijnt en niet lang daarna kom je eindelijk buiten. Na de minutenlange technobeuk, overvalt de stilte je als je slingert tussen de glimmende torens. Terwijl je mooi uitzicht hebt over het park neemt de snelheid steeds iets toe.

Dat blijkt slechts een teaser van wat volgt. Je slingert tussen de torens door, zonder enig zicht waar je naar toe gaat. Het venijn van EuroMir zit 'm in het staartje. De Euromir is aan het eind heftiger dan aan het begin met scherpe bochten en g-krachten.

Met 16 zitplaatsen per treintje kent de EuroMir een theoretische capaciteit van 1.600 mensen per uur. Die kan dusheel wat publiek verstouwen.




EuroSat

EuroSat en EuroMir. De namen verraadt al dat EuroSat wat overeenkomsten heeft met EuroMir. Allebei zijn ze gethematiseerd naar het space-thema.

Vergis je echter niet in de 32-meter brede bol. Deze herbergt een baan van maar liefst 900 meter. Met als EuroMir heeft deze baan een enorme capaciteit. Trein komt binnen, mensen stappen uit, mensen stappen in, en gaan met die banaan, repeat.
Een andere overeenkomst met EuroMir is het takelsysteem. Weer de ronddraaiende kolom die het treintje tergend langzaam omhoog schroeft. En natuurlijk de muziek: Een ander legendarisch technodeuntje maar wederom een oorwurm.
Het is een binnenbaan dus de rit is volledig in het donker. Tijdens de rit zelf kan je wel wat details ontwaren, zeker als de lichteffecten hun werk doen.
Maar overal dreunt voortdurend het tijdloze, enigszins melancholische techno-deuntje. Het doet zoveel voor het sfeertje, gaaf.
Comfortabel is EuroSat niet. Je merkt dat deze baan al wat ouder is. In 2018 wordt de baan opnieuw opgebouwd, hopelijk iets comfortabeler.