Iemand schudt me wakker. "Moet je hier niet zijn?" klinkt het, deels bezorgd, deels spottend.
Ik kijk versuft om me heen, mijn ogen toegeknepen tegen het felle licht. Het laatste wat ik me kan herinneren is dat onze trein wegreed uit Gouda, en dat ik nog maar even mijn ogen dicht deed.
Het is echter toch echt al Utrecht, en mijn trein staat op het punt verder te rijden naar Tiel. Beschaamd en opgelucht stap ik snel uit en begeef me naar de Jaarbeurszijde van het station.
Het is vrijdag 16 oktober rond achten en ik ben vanochtend op stap gegaan voor een lang weekend Duitsland. Würzburg om precies te zijn. Als je Würzburg zegt, denken veel mensen direct aan Volkswagen, momenteel erg in het nieuws. Néé, dat is Wolfsburg. Würzburg is wél een middelgrote stad in het midden van Duitsland, in het noorden van Beieren. Het is mooi en niet geheel toevallig daarom mijn bestemming.
Ik reis wederom met Meinfernbus/Flixbus. Voor 29 euro mag ik de de komende zeven uur aan boord van een 15 meter lange dubbeldekker. De uren op de benedenverdieping breng ik vooral slapend en lezend door.
Je kan ook met de ICE naar Würzburg. Dan stop je onderweg minstens in Arnhem, Oberhausen, Duisburg, Düsseldorf, Keulen, Frankfurt en Hanau. Mijn bus halteert onderweg echter alleen in Frankfurt, een ruk van 410 kilometer. De reis is daarmee relaxed; de bus is in Utrecht slechts halfvol en het sfeertje is er een van een excursie. Schoolreisje, iemand?
We rijden strak door. Via Venlo de grens over en dan over de Autobahn langs de HSL naar Frankfurt. Onderweg nemen we twee maal een pitstop, waarvan een keer bij een verzorgingsplaats met een heuse kerk erbij.
Na Frankfurt belanden we in de file en daarmee arriveer ik anderhalf uur te laat in Würzburg. Ik blijf fan van de intercitybus, maar de gevoeligheid voor vertraging irriteert me wel een beetje.
Het is vanaf hier heuvelachtig. Bossen vullen het uitzicht. En wat voor bossen: rood, vuurrood, geel, oranje en diverse tinten groen. Het is herfst en dat zal ik weten! Het is prachtig.
Würzburg Hauptbahnhof ziet er uit als elk ander willekeurig station in Duitsland. Er is iets volledig uitwisselbaars aan die Duitse stations. Toch vormen de wijnvelden achter het station een unieke achtergrond die beeldbepalend is.
Na het inchecken in het hotel ga ik op stap met de tram. Würzburg heeft een bescheiden tramnet dat normaal gesproken vijf lijnen kent met onderling altijd een overstapverbinding. In het weekend en de avond wordt dat overigens teruggebracht tot twee lijnen, zonder dat er eindpunten of trajecten vervallen.
Openbaar vervoer in Duitsland heeft 's avonds wat troosteloos. Wat zeg ik: Duitse steden hebben 's avonds überhaupt wat troosteloos. De volledige acceptatie van jongeren met bier of aangelengde sterke drank blijft me bevreemden. Ze zijn overal: op bankjes, in de winkelstraten, in de woonwijken. En vandaag kennelijk: massaal in de tram. Schoolreisje, iemand?
's Avonds laat haal ik mijn reismaatje en tevens vriendin Jennifer op van de trein. Zij heeft met haar ICE onderweg eveneens anderhalf uur vertraging opgelopen. Je kan wel raden hoe enthousiast zij was dat ze me geëvenaard heeft met de vertraging.
Als dat Frankfurt niet is.
Pittoreske aankomstlocatie in Würzburg...
Uitzicht vanuit de hotelkamer.
Ze bouwen een extra snelwegviaduct.
Ja, dat is een ouderwetse draaischuif achter het station.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten