woensdag 25 februari 2015

Fastferry Hoek van Holland - Maasvlakte met als bonus de Pioneering Spirit

Wie mij een beetje kent weet dat ik van varen houd. Varen in het algemeen, en varen op snelle catamaran-schepen in het bijzonder. Gewoon omdat het stoer is. En omdat het in de Rotterdamse regio dergelijke schepen ruim voorhanden zijn in het publieke domein.
Het is alweer enige tijd geleden dat ik de RET-Fastferry tussen Hoek van Holland en de Maasvlakte heb genomen. Vandaag, 24 februari, leek me een mooie dag om weer eens te varen. Of beter gezegd, een mooie avond. Want ik wilde de haven wel eens zien met de lichtjes aan.


Hoek van Holland Haven


Het oude perron vanwaar de internationale treinen vertrekken heeft zo in de regen nog best wat charme, al is het de charme van vergane glorie en rafelrandjes waar dorp en ferryhaven elkaar treffen.




Als ik op De Nieuwe Prins stap regent het. De camera vindt het niet tof en ik ook niet bijster. 




Al die touwen aan boord... Fifty shades of RET?



Met de zoomlens kan je -al voordat de trossen los gaan- mooie shots maken van de haven aan de overzijde van de Nieuwe Waterweg.






De Nieuwe Prins


De beelden lijken wat lichter dan het in werkelijkheid was. De talloze lichtjes van de industrie en de schepen zijn overweldigend.
Het weer slaat om in harde regen met wat hagel, en de duisternis valt. Geen beste omstandigheden voor m'n camera. Uw trouwe fotograaf wordt bovendien gegeseld door een forse temperatuurdaling en wind (=golfslag =deinende boot =slechte basis voor fototoestel).



De halte Pistoolhaven is weggewerkt in een hoekje van de haven. De abri in een desolaat punt van licht in de verder troosteloze omgeving. Later, als de boot terugkeert bij de inmiddels in duisternis ondergedompelde halte, gebruikt de schipper van de Fastferry het felle zoeklicht om eventuele reizigers te attenderen op de komst van de boot, zonder eerst volledig aan te leggen. De associatie met het Oog van Sauron komt in me op.





We betreden nu daadwerkelijk de steekhavens van de Maasvlakte. De kranen en de schepen zijn enorm.









Ik vind het effect van de kleuren, de lichtjes en de snelheid in deze foto fantastisch. Ben er blij mee!



De lucht kleurt diepblauw, wat een mooi contrast oplevert ten opzichte van de overvloedig wit verlichte waterbus. Als een eenzaam baken van licht scheren we over de uitgestrekte zwarte vlakten van de binnenzeeën van de Maasvlakte 1 én 2.  



De eindhalte Maasvlakte hebben we inmiddels achter ons gelaten. En vreemd genoeg keren we niet om, maar waren we verder. Ik vermoedde een extra halte aan de overzijde van de haven, om ook daar personeel op te pikken. Het zou in elk geval de meute arbeiders verklaren die op de Maasvlakte was ingestapt. Bouwarbeiders, wel te verstaan. Ik dacht aan gasten die aan een van de petrochemische fabrieken hier klussen.



We varen dieper en dieper het zwarte gat van de Maasvlakte 2 op. Het is alsof we met ons kleine scheepje steeds verder van de bewoonde wereld afvaren. Het voelt verlaten. Dit deel van Nederland, de Alexiahaven, was vroeger gewoon volle zee.
Let overigens op de mooie wolkenluchten.



We passeren 'geparkeerde' grote schepen. Eén schip valt in het bijzonder op. Het is breed en fel verlicht. Het lijkt in eerste instantie een flatgebouw aan de kade. En later op twee schepen die beide aangemeerd liggen aan één smalle steiger. Met aan het eind van die steiger een in bonte kleuren uitgedoste partytent. Wat een wonderlijke constructie!



Twee schepen en een partytent? Nee, één extreem breed schip met een extra ponton er tussen in gevaren. Dit is de Pioneering Spirit. Een offshore-takelkraantje, dat complete platforms in één keer kan liften. Ook kan het leidingen leggen op volle zee. Ik leer later dat dit een slinternieuw platform is, en wel het grootste ter wereld. Het heette oorspronkelijk anders, maar daar ontstond wat ophef over omdat dhr. Pieter Schelte wat nazi-associaties had. Zijn initialen zijn terug in de nieuwe naam.
Grootste ter wereld? Ja, het is huge.




Ondertussen leg ik het verband tussen de aan boord gekomen arbeiders en dit enorme schip. Zij komen hier werken en onze De Nieuwe Prins gaat even aanleggen om ze af te zetten. Hoe stoer. En wat een onverwachte bonus op deze trip!




Naast een ponton dat aangemeerd ligt aan de Pioneering Spirit gaan we langszij en leggen aan. Een paar keten op dat ponton fungeert als ontvangstruimte voor het personeel. Beveiligers, toegangspoortjes; je komt niet zomaar aan boord. Een paar nieuwelingen krijgen de veiligheidsinstructie op video getoond.



Ongeveer 100 andere arbeiders stappen op ons schip. De werkdag zit er op. Wisseling van de diensten.
Ondertussen voel ik me enigszins opgelaten tussen al die arbeiders. De RET-medewerker van de Fastferry heeft me nog altijd geen kaartje verkocht. Is hij me vergeten? Daarnaast ben ik de enige aan boord zonder helm en veiligheidsschoenen. Gaat deze vaart eigenlijk nog wel terug naar Hoek van Holland of blijft 'ie de rest van de avond pendelen tussen Maasvlakte 1 en de Pioneering Spirit?



Uiteinelijk, bij het wegvaren, valt het allerlaatste beetje avondlicht door het wolkendek. Mooi.
Het is ondertussen waterkoud, zeker met een verregend pak als ik heb. Het stilhouden van de camera wordt lastig. Hetzelfde geldt overigens voor de onderkaak. Brrr!




Wat cijfers. De Pioneering Spirit is 382 meter lang en 117 meter breed. De oppervlakte is gelijk aan acht voetbalvelden. 




Drie voor anker liggende schepen op een rij. De Pioneering Spirit is de linker.



De petrochemie blijft een wereldvreemd, fascinerend landschap.




Wat zou dat aanlichten van zo'n bootje nou kosten aan de stroomrekening? Het aantal lichtjes en lampjes, al dan niet knipperend, is overweldigend.



Ik kijk meer dan tevreden terug op deze trip. Een gratis en vooral onverwachte confrontatie met het grootste offshore-platform ter wereld. Dat doet het maritieme hoekje van mijn hart sneller kloppen. Dit had ik niet vermoed toen ik mijn alledaagse werkdag begon.